Przez wieki pojęcie sztuki nie budziło szczególnych wątpliwości i na pytanie
Sokratesa: „czym jest sztuka?” odpowiadano w sposób naturalny, na przykład: „jest
naśladowaniem”. Artyści współcześni, naruszający dotychczasowy status sztuki i
zastanawiający się na jej uzasadnieniem, Sokratejskiemu pytaniu nadali postać:
„dlaczego coś jest dziełem sztuki?”. Współczesne dzieło jednoczy sferę
potoczności i artystyczności, wykracza w teorii poza sferę estetyczną i docieka jej
warunków konstytuujących. Od tego czasu nic nie jest oczywiste: ani artysta, ani
dzieło, ani sztuka. Nieuzbrojone oko czasu historycznego zawiodło w czasie
posthistorycznym, gdy znikły wszelkie podziały i granice – teraz musi zostać
„uzbrojone” w teorię. Pomaga ona w rozstrzygnięciu wielu istotnych pytań, jakie
pojawiły się w XX wieku, na przykład: „czy załamało się rozróżnienie między
sztuką a rzeczywistością?”, „czy świat składa się z utajonych dzieł sztuki
oczekujących przemienienia?”, „czy Warhol jest kimś w rodzaju Midasa, który
wszystko, czego dotknie, przemienia w złoto czystej sztuki?”. Dlatego współczesny
świat sztuki potrzebuje filozofów, a Danto jest pierwszym z nich. Jest także kimś
więcej – jest prorokiem sztuki współczesnej.
Arthur Coleman Danto – filozof, estetyk, krytyk sztuki związany z
Uniwersytetem Columbia. Prezydent American Philosophical Association w 1983 roku oraz
American Society of Aesthetics w latach 1989–1991; redaktor Journal of Philosophy.
Wybitny krytyk sztuki awangardowej (The Nation), łączący filozoficzną wnikliwość z
głęboką wiedzą i wyczuciem sztuk pięknych. Autor cenionych prac z filozofii historii,
filozofii działania, filozofii poznania. Jednak największe uznanie zyskał rozprawami o
sztuce współczesnej, takimi jak: The Transfiguration of the Commonplace (1981); The
Philosophical Disenfranchisment of Art (1986); Beyond the Brillo Box: Visual Arts in
Post-Historical Perspective (1992); Embodied Meanings: Critical Essays and Aesthetic
Meditations (1994); After the End of Art: Contemporary Art and the Pale of History,
Princeton (1997); The Abuse of Beauty (2003).
260 stron, B5, oprawa miękka